اینکه نوجوانان چرا و به چه علت به بازی های انلاین معتاد می شوند مسئله مهمیست و یکی از مشکلات اساسی والدین می باشد. به همین دلیل ضروری است که والدین یاد بگیرند که چگونه با بازی کردن زیاد نوجوان روبرو شوند. مطالعه ی این پست شروع خوبی برای والدینی است که فرزند نوجوان آنها به بازی های آنلاین علاقه ی زیادی نشان می دهند.

اجازه دهید پیش از آنکه به ادامه ی این بحث بپردازم، از همین ابتدا بگویم که بازی های آنلاین بسیار جالب و مهیج هستند، و از این پست نباید این گونه استنباط شود که این بازی ها ذاتا تفریحی ناسالم هستند. اما در هر کاری باید اعتدال رعایت شود.

پس ما به عنوان والدین نوجوان، باید چگونه با این مسئله مواجه شویم؟

مشاهده رفتارهای نوجوان

برای شروع بهتر است ابتدا علایم خطر را بشناسیم. هزاران علامت خطر احتمالی وجود دارند، که در زیر به برخی از آنها اشاره می شود:

هنگامی که آنلاین هستند، متوجه گذر زمان نمی شوند
مشکل داشتن در تمام کردن تکالیف مدرسه یا مسئولیت ها و کارهایی که درخانه به او محول می شود
افت تحصیلی در نتیجه ی انجام ندادن درست تکالیف مدرسه
فاصله گرفتن و کاهش تعامل با خانواده و دوستان
عصبانیت زیاد هنگام قطع دسترسی او به اینترنت
بی رغبتی به غذا خوردن و خارج شدن از اتاق خواب یا مطالعه ( عدم تمایل به فاصله گرفتن از کامپیوتر یا کنسول بازی)
بی میلی به تعامل با اعضای خانواده پس از بازگشت از مدرسه یا هنگام شام خوردن و دیگر موقعیت ها که خانواده دور هم جمع می شوند
علایم بیماری جسمی مانند میگرن، افزایش وزن، خشکی چشم ها، کاهش دید، و مشکل خواب.
واکنش در مقابل بازی کردن نوجوان

اگر این احتمال را می دهید که نوجوان شما بیش از حد به بازی های آنلاین وابسته شده است، راهکار های زیر می توانند به شما در تغییر برنامه ی آنها و راهنمایی آنها برای متعادل تر کردن میزان توجه به بازیهای آنلاین کمک کنند:

آنها را به انجام دیگر تفریحات و فعالیت های اجتماعی تشویق کنید: فرزند نوجوان خود را از صفحه ی نمایش کامپیوتر دور کرده و آنها را به سمت دیگر تفریحات و فعالیت ها راهنمایی کنید، مانند ورزش های تیمی و گردهمایی های سالم دوستانه.
برروی استفاده ی آنها از کامپیوتر نظارت کنید: کامپیوتر را در مکانی از خانه قرار دهید که روی آن دید داشته باشید و بتوانید فعالیت های فرزند خود را در محیط آنلاین زیر نظر داشته باشید، و زمان آنلاین بودن آنها را محدود کنید. این کار زمانی موثرتر واقع خواهد شد که خود شما نیز به عنوان والدین از این قاعده پیروی کنید. اگر شما نمی توانید از محیط آنلاین فاصله بگیرید، احتمالا فرزند شما نیز نخواهد توانست.
با فرزند خود در مورد دلایل ریشه ای این مشکل صحبت کنید: استفاده ی وسواسی و بدون برنامه از کامپیوتر می تواند علامتی حاکی از وجود مشکل مهمتری باشد. آیا این احتمال وجود دارد که فرزند نوجوان شما از مشکلی عمیقتر رنج ببرد؟ آیا اخیرا در زندگی شما تغییر بزرگی مانند طلاق یا تغییر محل زندگی اتفاق افتاده که موجب ایجاد استرس در او شده است؟

منبع : کودک و نوجوان-مواجهه ی درست با بازی های آنلاین نوجوانان

هرگز کودک را در حین یک رویا از خواب بیدار نکنید. اگر کره چشم کودک در هنگام خواب در حال حرکت به اطراف است به این معنی است که کودک در حال خواب دیدن است و بنابراین چند دقیقه صبر کنید تا رویای کودک به پایان برسد. همه ما هر شب به‌طور متوسط پنج تا ده بار خواب می‌بینیم. هر رویا با این که ممکن است طولانی به نظر برسد، تنها مدت کوتاهی به طول می‌انجامد.

تنظیم برنامه بیداری و خواب کودکان با کمک روانشناس کودک
از انگیزش مثبت استفاده کنید: تا حد ممکن زود برخاستن و آماده شدن برای رفتن را برای کودک خوشایند کنید. می‌توانید یک صبحانه عالی تهیه کنید و یا این که پیشنهاد کنید که همگی به موسیقی مورد علاقه او گوش دهید. با او به آرامی، نرمی و با محبت سخن بگویید. اگر شکیبایی خود را از دست دهید احتمال کمتری دارد که تمایل داشته باشد برخیزد و کارهای روزانه‌اش را انجام دهد.روانشناسی کودکان

راهکار برای بیدار کردن بچه
از یک ساعت جیرجیرکی استفاده کنید. هنگامی که این ساعت را به کار می‌گیرید، آن را روی ساعتی زودتر از هنگامی که کودک باید برخیزد، تنظیم کنید. سپس به او اجازه دهید که زنگ ساعت را چندین بار قطع کند تا این که به تدریج از چرخه خواب بیرون بیاید. بدین ترتیب این ساعت چندین بار به کودک یادآوری می‌کند که وقت بیدار شدن است و موقعیت را کمتر آزار دهنده می‌کند.

اتکا به نفس را در او تقویت کنید
هنگامی که کودک مسئول اعمال خودش در هنگام صبح باشد، اغلب به خودش انگیزه می‌دهد که از فرامین شما تبعیت کند. او را با خودتان بیرون ببرید تا برای خودش یک ساعت زنگ‌دار بخرد و سعی کنید این بیرون رفتن را یک حادثه مهم جلوه دهید. به او بگویید که چقدر خوشحالید که او به زودی از ساعت شماطه‌دار خودش استفاده می‌کند. به او یاد بدهید که چگونه در طول روز از آن استفاده کند و با آن به تمرین بپردازد.

برای نمونه به او بگویید که وقتی مشغول مطالعه یا خواندن است، ساعت را روی زمان مشخصی کوک کند و هنگامی که زنگ به صدا درمی‌آید، دست از بازی کردن یا مطالعه بردارد. یادتان باشد که وقتی برنامه‌ریزی می‌کند تا به موقع از خواب برخیزد، او را تحسین کنید.

از تحریک فیزیکی کمک بگیرید
بعضی از کسانی که به خواب بسیار عمیقی فرو می‌روند، برای بیدار شدن نیازمند تحریک فیزیکی هستند. کودک را وادار کنید که صورتش را بشوید و سپس او را به نرمش‌هایی نظیر کشش و خم شدن وادار کنید تا جریان خون در بدنش بیشتر شود. اگر کودک از ساعت شماطه‌دار استفاده می‌کند، آن را در جایی قرار دهید که برای قطع کردن زنگ مجبور به بیرون آمدن از رختخواب شود.

کودک را با نتایج کارش روبرو کنید
هنگامی که احساس کردید کودک شما قادر است صبح‌ها مسئول رفتار خودش باشد (حدود هفت یا هشت سالگی)، باید پیامدهای مناسبی را برای انجام ندادن کارش در نظر بگیرید و او را با این پیامدها روبرو کنید. به طرز خوشایندی به او بفهمانید که از او انتظار دارید خودش از خواب برخیزد و برای روز آماده شود. به او کمک کنید که اهداف زمانی واقع بینانه‌ای برای خودش در نظر بگیرد.

از «پیامدهای طبیعی» استفاده کنید. این پیامدها باید در نظر کودک، منطقی و عادلانه بیاید. یک پیامد منطقی، پیامدی است که به‌طور کاملا طبیعی، از یک عمل حاصل شود. برای مثال، اگر کودک عادت ندارد که برای صرف صبحانه از خواب برخیزد، دقیقا به او بگویید که تنها در یک زمان خاص به او صبحانه می‌دهید. در این صورت، اگر کودک به موقع سر میز صبحانه حاضر نباشد، صبحانه‌ای نیز در کار نخواهد بود.

احتمالا اغلب کودک، به دلیل کند بودن، از سرویس مدرسه جا می‌ماند. نتیجه آن می‌تواند این باشد که کودک یک تاکسی خبر کند و پولش را از پول تو جیبی خودش بپردازد. کودک را بدهکار کنید. بسیاری از والدین دریافته‌اند که روش «تو به من زمان بدهکاری» موثر واقع می‌شود. این بدان معناست که کودک درمی‌یابد که هرچند دقیقه صبح‌ها تاخیر کند (و یا باعث تاخیر شما شود) به شما بدهکار خواهد بود.

سپس باید با انجام کمک در کارهای منزل، این زمان را به شما برگرداند. یا این که بدهکاری زمانی را به شما این‌طور پس بدهد که هر قدر امروز تاخیر کرده است، باید فردا صبح زودتر از خواب برخیزد.

غرغر صبحگاهی کودکان
بعضی از مردم با روحیه‌ای سرشار از شادابی و نشاط از خواب برمی‌خیزند، اما بعضی دیگر، هنگام صبح از روحیه مناسبی برخوردار نیستند و آن قدر غرغر می‌کنند که شادابی را از دیگران هم می‌گیرند.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-روانشناسی کودک:تنظیم برنامه خواب وبیداری کودک

لباس پوشیدن کودک کار روزمره‌ای است که گاهی آن قدر غیر قابل تحمل می‌شود که بسیاری از پدران و مادران را از کوره به در می‌برد. مادر جک دو ساله وارد اتاق می‌شود تا به او لباس بپوشاند، اما با انواع و اقسام بهانه‌های کودک روبرو می‌شود. ناگهان موقعی که کودک اصرار می‌کند وسط زمستان آستین کوتاه بپوشد، مادر بردباریش را از دست می‌دهد. این امر جک را به بهانه‌گیری بیشتر تشویق می‌کند.

مادرش که حسابی عصبانی شده جیغ می‌زند که «جک، یا لباست رو می‌پوشی یا بد می‌بینی!» جک لگد می‌زند و جیغ می‌کشد. مادرش او را با حرکات دست تهدید می‌کند. این صحنه، صحنه جنگ عادی روزانه آنهاست. نهایتا تنها با یک برخورد منفی می‌توان به این کودک لباس پوشاند.

یا این که این صحنه را تصویر کرد: صبحانه روی میز حاضر است، تخم مرغ‌ها در حال سرد شدن هستند و کودک ده ساله شما هنوز مشغول تصمیم‌گیری در این مورد است که کدام لباس را بپوشد.

در مورد کودکان خردسال، بهترین کار این است که لباس پوشیدن را به ساده‌ترین و لذت بخش‌ترین شکل ممکن انجام دهید.مشاوره کودک آنلاین

مشاوره کودک و لباس پوشیدن بچه
راه‌حل‌های ما شامل پیشنهادهایی است که چطور لباس پوشاندن را برای کودکان به صورت سرگرمی درآوریم و همچنین روش‌هایی ارائه شده که می‌تواند به شما کمک کند تا به کودک یاد بدهید چطور مستقلا لباس بپوشد. خردسالان می‌توانند بین سنین دو تا چهار سالگی تقریبا تمام قسمت‌های لباس پوشیدن را ید بگیرند. در دو سالگی می‌توانند یک پیراهن یا شلوار را از تن درآورند. در حدود سه سالگی می‌توانند آنها را بپوشند.

در حدود سه سال و نیمگی می‌توانند دکمه‌ها را ببندند. در سن پنج سالگی اغلب کودکان می‌توانند تمام قسمت‌های لباس پوشیدن به جز بستن بند کفش را، خودشان انجام دهند.

اگر کاری کنید که اولین تلاش‌های لباس پوشیدن برای کودک خوشایند باشد، بعدا موجب مقاومت کم‌تر و همکاری بیشتر کودک خواهد شد. هنگامی که کودک مهارت‌های لازم برای لباس پوشیدن را فرا گرفت، می‌توانید به این نکته بپردازید که چطور لباس پوشیدن را با سرعت بیشتری انجام دهد. انتظارات واقع‌بینانه به همراه انگیزش مثبت و برنامه‌ریزی می‌تواند سرعت کار را زیادتر کند.

همچنین ما برای کودکانی که به‌طور نامناسبی لباس می‌پوشند و یا این که به‌طور غیر عادی لباس پوشیدن را طول می‌دهند نیز، راه حل‌هایی ارائه خواهیم داد.

قبل از این که هر کدام از این روش‌ها را امتحان کنید، اطمینان حاصل کنید که زمان کافی را برای لباس پوشیدن کودک در نظر گرفته‌اید. ممکن است شما بتوانید به سادگی و تنها با کمی زودتر بیدار کردن کودک، مشکلات خود را حل کنید.

لباس پوشیدن را برای کودک جالب کنید
لباس پوشیدن باید از آغاز برای کودک جنبه سرگرمی داشته باشد. هنگامی که به نوزاد خود لباس می‌پوشانید، با او صحبت کنید و یا برایش آواز بخوانید. هنگامی که کودک بزرگ‌تر شد، هنگام لباس پوشاندن شیء جالبی مانند ماشین، اسباب‌بازیِ موزیک‌دار، عکس و یا حیوانات اسباب‌بازی به او بدهید تا تماشا کند یا با آن بازی کند.

لباس پوشیدن را با خواندن ترانه به کودک یاد دهید
کودک خردسال را تشویق کنید تا وقتی شما لباس‌هایش را می‌پوشانید با شما آواز بخواند: «جورابای خودمو این‌جوری می‌پوشم….» کودک به تدریج، ترانه و در نتیجه ترتیب لباس پوشیدن را یاد می‌گیرد.

روش لباس پوشیدن را به کودک یاد دهید
هنگامی که کودک ترتیب لباس پوشیدن را فرا گرفت، آمادگی آن را خواهد داشت تا طرز لباس پوشیدن را بهتر یاد بگیرد. با یک عروسک یا حیوان پارچه‌ای تمرین کنید و کودک را تشویق کنید که ابتدا لباس‌هایش را دربیاورد و سپس مجددا آنها را بپوشد.

هر بار که این کار را تمام کرد، او را شدیدا تحسین کنید و به دفعات به او فرصت دهید که این کار را تمرین کند. به او اجازه دهید کارهای مشکل‌تر مانند بستن دکمه، کشیدن زیپ و نهایتا بستن بند را تمرین کند. نسبت به او شکیبا باشید و همچنین انتظار پیشرفت یکباره را نداشته باشید. به تدریج کودک یاد می‌گیرد که چطور این کارها را انجام دهد.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-مشاوره کودک:کودک در لباس پوشیدن کند است

آلبرت بندورا بنیانگذار نظریه شناختی اجتماعی معتقد است عوامل شخصی (از جمله باورها، انتظارات، نگرش ها، دانش ها، راهبردها ومانند این ها)، رویدادهای محیطی(فیزیکی واجتماعی) و رفتارهای (عملی وکلامی) فرد با یکدیگر تاثیر و تاثر متقابل دارند و هیچ یک از این سه جز را نمی توان جدا از اجزای دیگر به عنوان تعیین کننده رفتار انسان به حساب آورد. بندورا این تعامل سه جانبه را تعیین گری متقابل (جبر متقابل) می نامد (سیف، 1387).

بندورا فرایندهای شناختی را در تعیین رفتار آدمی بسیار مهم می داند. طبق نظر او رفتار می تواند شدیدا تحت تاثیر تخیلات فرد باشد. از آن جایی که رفتار فرد دست کم تا حدودی به وسیله فرآیندهای شناختی او تعیین می شود، اگر این فرآیندها به درستی واقعیت را منعکس نکند، موجب رفتار ناسازگارانه می شود. بندورا چند دلیل برای ایجاد فرایند های شناختی معیوب به دست می دهد.

نخست این که، اعتقادات غلط در کودکان ممکن است به این علت به وجود آیند که چیزها را بر اساس ظاهرشان ارزیابی می کنند. دوم این که خطای فکری می تواند از اطلاعات حاصل از شواهد ناکافی به وجود می آید. مثلا یادگیری ناشی از تصوراتی که توسط رسانه ها و وسایل ارتباط جمعی منتقل میشود. مردم تا حدی تصورا تشان را درباره واقعیت های اجتماعی که هیچ گونه تماس مستقیمی با آن ها نداشته اند از راه صحنه های تلویزیونی می آموزند. از آنجا که دنیای ماهواره، تلویزیون، اینترنت، بازی های ویدیو یی، رایانه ای و….. مملو از شخصیت های فاقد اصول اخلاقی (و پرخاشگری، خشونت، زیر پا گذاشتن قوانین ومقررات و…..) است می تواند دانش مربوط به جهان واقعی را وارونه جلوه دهد. طبق نظر بندورا این دید تحریف شده از واقعیت گاهی ممکن است به رفتار مجرمانه و جنایت آمیز منجر شود. ” کودکان برای فرستادن نامه های تهدید آمیز به معلمان و برای دعواهای همراه با ضرب و جرح دستگیر شده اندو معلوم گشته است که این گونه کارها را از صحنه های تلویزیونی آموخته اند (هرگنهان و اولسون، 1385).

بندورا می گوید پس از آن که باورهای غلط تشکیل شدند، به صورت دائمی در می آیند، زیرا صاحبان باورهای غلط افرادی را می جویند که همان باورها را دارند. افزون بر این، وقتی که باورهای غلط تشکیل شدند، به صورت پیشگویی ها یی کامبخش در می آیند. برای مثال، اگر کودکی به این باور برسد که به جز از راه پرخاشگری و خشونت نمی توان به اهداف خود رسید، به تجارب وفعالیت هایی می پردازد که باور او را تایید می کنند (هرگنهان و اولسون، 1385).

منبع : کودک و نوجوان-نقش رسانه در یادگیری لجبازی و پرخاشگری

مسلما داشتن یک کودک پاکیزه و منظم لذت‌بخش است. با این حال، در مورد این که چقدر کودک را تر و تمیز می‌خواهید و چه هنگام این انتظار را از او دارید، منطقی باشید. هر از چند گاهی کثیف شدن، کاملا پذیرفتنی است و پاکیزه کردن کودک نباید به صورت یک تنبیه درآید. از طرف دیگر، هر کودکی باید احساس غروری نسبت به بدن خودش پیدا کند و بیاموزد که چطور از آن مراقبت کند. اگر خودتان الگوی مناسبی برای کودک باشید، به کودک کمک خواهید کرد که عادت‌های خوبی را در زمینه پاکیزگی شخصی به دست آورد و همچنین به این نتیجه برسد که شست‌وشو بسیار سرگرم‌کننده و مسرت‌بخش است.

کودکان خردسال سعی می‌کنند که خودشان به تنهایی و بدون کمک شما، شست‌وشو را انجام دهند، ولی بیشتر آنها تنها در سن چهار سالگی می‌توانند بدون نظارت شخصی دیگر، دست خودشان را بشویند. شش ماه بعد می‌توانند به تنهایی و به شکل قابل قبولی صورت خود را نیز بشویند. ولی تنها در حدود شش سالگی می‌توانند کاملا به تنهایی حمام کنند. کودکان معمولا به اندازه بزرگ‌ترها به پاکیزگی اهمیت نمی‌دهند. ولی اگر بهداشت و پاکیزگی در سنین اولیه به کودکان آموزش داده شود، به تدریج به صورت قسمتی از زندگی روزمره آنها درمی‌آید.

راه‌حل‌های ما در واقع پیشنهادهایی برای آموزش کودکان بسیار خردسال در زمینه پاکیزه کردن خودشان به همراه شماست. بدین ترتیب، آنها به صورت طبیعی این کار را یاد می‌گیرند. عجله نکنید! به کودک نشان دهید که شست‌وشوی روزمره می‌تواند لذت‌بخش باشد. اگر فکر می‌کنید که کودک شما فراموش کرده است صورتش را بشوید، از او نپرسید که صورتش را شسته است یا نه، فقط از او بخواهید که صورتش را بشوید چون صورتش کثیف است. دقیقا چیزی را که انتظار دارید مشخص کنید و او را با یک روش غیر انتقادی و مثبت برانگیزید.

اشیاء را طوری قرار دهید که برای کودک قابل دسترسی باشند

از آنجایی که دستشویی خانه برای کودک بسیار بلند است، و او نمی‌تواند از آن استفاده کند، یک چهارپایه کوچک تهیه کنید و هنگامی که زمان شستشو است، آن را بیرون بیاورید. لوازم شستشو مانند هوله و برس ناخن را طوری قرار دهید که به راحتی در دسترس کودک باشد. به او یاد دهید که چطور از آنها استفاده کند. شستشو را با همراهی همدیگر انجام دهید و به کودک اجازه دهید که علاوه بر این که روی خودش تمرین می‌کند، روی شما نیز تمرین کند.

آموزش را زود شروع کنید

هنگامی که آداب توالت رفتن را به کودک می‌آموزید، کاری کنید که شستشوی دست‌ها بعد از توالت رفتن به صورت یک عادت ثانویه درآید. اجازه دهید که کودک خودش لوازم شست و شو را انتخاب کند تا بدین ترتیب هنگامی که از آنها استفاده می‌کند، لذت بیشتری ببرد. برای مثال، کودکان نوپا هوله‌هایی را که عکس‌های فانتزی دارند و یا صابون‌های رنگی و خوش عطر را دوست دارند. از صابونی استفاده کنید که چشم‌ها را نمی‌سوزاند. دو هوله را به هم بدوزید و خرده‌های صابون را در آن بریزید تا یک دستگاه صابون‌سازی خودکار درست کنید. اجازه دهید کودک با نوک انگشتش کف‌صابون روی‌صورتش بگذارد تا شست‌وشو برای او حالت‌بازی پیدا کند.

پاکیزه بودن را پاداش دهید

یک جدول در حمام بگذارید و پس از شستن دست قبل از غذا و بعد از توالت، او را وادارید که در جدول علامت بگذارد. هنگامی که کودک با دست و صورت تمیز سر میز آمد، به او لبخند بزنید (و به این صورت به او پاداش دهید) و به او بگویید که صاحب تمیزترین دست قبل از همه دسر (یا غذا) ر دریافت می‌کند. هنگامی که کودک در جدول نمره مشخصی را به دست آورد، به او اجازه دهید که یک دسر مخصوص یا شام را انتخاب کند.

کودک را با نتایج عملش روبرو کنید

اگر کودک به سنی رسیده که می‌تواند به خوبی از عهده شست‌وشوی خودش برآید ولی از این کار امتناع می‌کند، موقع آن است که نتایج کارش را ببیند. برای مثال، به کودک خردسال بگویید که اگر نمی‌تواند خودش دست و صورتش را بشوید، شما مجبور خواهید شد این کار را برایش انجام دهید. بعد از دو یا سه بار، او ترجیح خواهد داد که خودش این کار را انجام دهد. یا این که از تصحیح بیش از حد استفاده کنید. اگر بار اول کودک دست و صورتش را نشست، نظارت کنید که این کار را دوباره و سه باره انجام دهد.روانشناسی کودک

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-مشاور خوب کودک:رعایت نکات پاکیزگی کودک

برترین مقاله کنفرانس روانشناسی کودک ۲۰۱۴، پروفسور جی تتان بیلر

کودکان به دلایل متعددی در مقابل رفتن به رختخواب مقاومت می‌کنند.

شاید آنها از تاریکی و یا بیدار نشدن به موقع می‌ترسند و یا این که هنگامی که تنها هستند احساس ناامنی می‌کنند.

بدون شک کودکان ترجیح می‌دهند بازی کنند و یا این که تلویزیون تماشا کنند و مطمئنا دوست دارند که شما آنها را همراهی کنید و یا به آنها توجه نشان دهید.

هنگامی که کودکان بزرگ‌تر می‌شوند، زندگی اجتماعی آنها اهمیت پیدا می‌کند.

به هر ترتیب هر خانه‌ای باید زمان مشخصی برای خوابیدن داشته باشد و اگر قرار باشد در خانه‌ای صلح و آرامش برقرار باشد، پدرها و مادرها نباید اجازه انتخاب در مورد آن را بدهند.

مشاوره کودک آنلاین. والدینی که می‌گویند: «بچه‌ها، فکر نمی‌کنین الآن وقت خواب باشه؟»

خودشان این‌طور انتخاب کرده‌اند که کاری از پیش نبرند و مطمئنا کودکشان به موقع به بستر نخواهد رفت.

والدینی که همیشه کوتاه می‌آیند و والدینی که گاهی به بچه‌ها اجازه می‌دهند که کمی بیشتر بیدار بمانند، محکومند که همیشه هنگام خواب مشکل داشته باشند.

مشاور کودکان آنلایندیر به رختخواب رفتن کودکان

مشاوره زمان خواب کودک
حتی اگر یک بار به یکی از این موارد عمل شده باشد، کودکان به آن چنگ می‌زنند.

در نظر بسیاری از والدین، خوابانیدن کودک یک درگیری دیگر در پایان روز است؛

زمانی که آنها نیاز دارند به خودشان بپردازند.

اگر تازه پدر یا مادر شده‌اید، از پیشنهادهایی که در زیر خلاصه شده‌اند،

تبعیت کنید تا بتوانید از مشکلات شبانگاهی، قبل از این که آغاز شوند پیشگیری کنید.

اگر جدیدا با مشکلات شبانگاهی و خوابانیدن بچه‌ها روبرو شده‌اید،

یک برنامه مقدماتی برای خواب کردن آنها طرح کنید. تصمیم بگیرید که چه کاری انجام خواهید داد و کودک را از این امر آگاه کنید که به زودی تغییری صورت می‌گیرد سپس در اولین روز برنامه را اجرا کنید.

مشاور کودکان آنلاین:دیر به رختخواب رفتن کودکان می باشد.

مشاوره زمان خواب کودک

تعیین زمان مشخصی خوابیدن
در مورد یک زمان مشخص برای خوایدن کودک تصمیم بگیرید و سپس به آن پای‌بند باشید.

این بدان معنا نیست که شما باید مطلقا انعطاف‌ناپذیر باشید.

مثلا هنگامی که ساعت هشت و زمان خواب است ولی پدر تازه از راه رسیده است یا این که دایی کودک به منزل آمده است، او را به رختخواب بفرستید.

ولی هر چقدر اقتدار بیشتری در تعیین زمان خوابیدن داشته باشید،
آسان‌تر خواهد بود که کودک را در یک زمان مشخص به رختخواب بفرستید.
به خاطر بسپارید که تاریک شدن هوا را به عنوان زمان به خواب فرستادن کودک تعیین نکنید.
زیرا با فرارسیدن تابستان یا عقب و جلو کشیدن ساعت، دچار مشکل خواهید شد.
استفاده از ابزار آرامش بخش برای کودک
کودکان خردسال، به ویژه کودکان نوپا، با تکرار بعضی کارها احساس امنیت عاطفی می‌کنند.

آنها احساس امنیتی را که بعضی رسوم می‌دهند و اشیاء خاصی را که می‌توانند روی آنها حساب کنند، دوست دارند. برای مثال، در میان کودکانی که ما می‌شناسیم آلن دوست دارد چکش آبیش ر هر شب با خودش به رختخواب ببرد،

سارا دوست دارد همه را قبل از خواب ببوسد و همچنین همه قبل از خوابیدن به بالین او بیایند و او را ببوسند در حالی که سی‌سی عروسک‌هایش را زیر یک پتوی زرد در کنارش مخفی می‌کند.

مراسم شب هنگام و اشیائی نظیر پتوی قدیمی و یا حیوانات پارچه‌ای که بعضی کودکان به آنها وابسته هستند،

به کودک کمک می‌کنند تا از افراد مورد علاقه خود جدا شود و نیز مرحله بین بیداری تا به خواب رفتن را بهتر بگذراند.

چیزهای مورد علاقه کودک خود را مسخره نکنید و از طرف دیگر نگذارید زیاد دردسرزا شوند. تعداد اسباب بازی‌هایی را که کودک می‌تواند با خودش به رختخواب ببرد،

محدود کنید: «جو، تو می‌تونی فقط با خودت یه کتاب و یه اسباب‌بازی به رختخواب ببری، باید انتخاب کنی!». بعضی از کودکان کاملا قادرند که مسأله را کش بدهند و بدین ترتیب پانزده دقیقه دیرتر به بستر فرستاده شوند.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-مشاور کودکان آنلاین دیر به رختخواب رفتن کودکان

ترس هایی که موجب می شود کودک به دیگران ضربه بزند، معمولاً ریشه در بعضی از تجارب ترسانیدن توسط والدین یا دیگران در اوایل زندگی اش دارد؛ اگرچه، در کل کودک ممکن است به ظاهر از خود ترسی نشان ندهد. کودک برای کنترل ترس اش، دست به نوعی رفتار پرخاشگرانه می زند و هر زمانی که او احساس ترس شدیدی کند این رفتار نیز شعله ور می شود. در واقع کودک به جای گریه کردن یا گفتن احساس ترس خود، هنگام ترسیدن شروع به حمله می کند، بالا و پایین می پرد، نمی تواند از دیگران درخواست کمک کند و به در و دیوار ضربه می زند. شما برای کمک به کودکتان، نباید به دنبال علت ترس او باشید؛ بلکه میزان افزایش احساس امنیت اش و نیز ارتباط با او ضروری و مهم است خواه شما والدین یا پرستار او باشید؛ خواه دوست یا از آشنایان او باشید. همچنین برای پیشگیری از هر گونه عمل تکانشگرانۀ کودک، نیاز به مراحلی پیش رونده است.همانطور که شما با کودکتان ارتباط برقرار می کنید و به او حس امنیت می دهید، او نیز احساسات پرحرارتی که محرک تکانشگری همراه با ضربه زدن شده را با شما در میان خواهد گذاشت. به احساسات کودکتان توجه کنید ضمن اینکه از آسیب زدن به دیگران ممانعت کنید و به او اجازه دهید تا ترس اصلی خود را تخلیه کند به طوری که او بتواند احساس راحتی و آرامش کند و دیگران را همچون دوستانش ببیند؛ نه اینکه او را تهدید کنید.

برای مطالعه بیشتر:

خشم و پرخاشگری در نوجوانان

* اول، یک رابطه صمیمی تری برقرار کنید.

فرصت هایی را برای ارتباط بیشتر و بهتر تنظیم کنید. تعیین زمان خاص یک ابزاری ایده آل برای برقراری ارتباط است. اگر فرزندتان است؛ پس سعی کنید آن، زمانی کوتاه در اوایل روز و به محض بیدار شدن از خواب صبحگاهی باشد، طوری که کودک روزش را با پیشنهادتان برای تصمیم گیری در مورد رغبت او به 5 دقیقه یا 10 دقیقه با هم بودن شروع کند. به او بسیار گرم و صمیمی نگاه و توجه کنید، این کار باعث می شود که او احساس کند وجودش برایتان مهم است حتی اگر هم شیر های دیگری هم داشته باشد، یک برنامه صبحگاهی ترتیب دهیدو اینکه باید ابتدا با مکالمات تلفنی شما همراه باشد. این کار یعنی داشتن برنامه در خانواده باعث می شود کارهای مهم را در اولویت قرار دهید. اگر می دانید که کودکتان فردی جدا از خانواده است سعی کنید در اولین فرصتی که او را می بینید با او بازی های کودکانه ای که در آن امکان برنده شدن او وجود دارد؛ را ترتیب دهید.

* برای مثال، تعامل احساسی برقرار کنید.

شما ممکن است یک سری بازهای پرسرو صدا یا بازی های قایم باشک را به کار ببرید این ها بازی هایی هستند که کودکان را به بازی جمعی وامی دارند، خودتان نیز به جمع آنها بپیوندید، پر انرژی و با احساس بازی کنید. با یکدیگر بازی خندیدن را انجام دهید و نقشیرا متناسب با سن کودکبه خود بگیرید. با بازی قایم باشک در جایی پنهان شوید و کودکان را وادار کنید تا سریع شما را پیدا کنند یا به صورت غیرمنتظره وسط بپرند و شما را بتراسنندوقتی کودکان بدون قلقلک می خندند؛ بالطبع آنها برنده می شوند و شما بازنده. خندیدن و حس امنیت و قدرت در بازیِ بردن و باختنبه کودکان کمک می کند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و انرژی شان تخلیه شود. این بازی به کودکتان می فهماند که آنها در کنار شما احساس امنیت، ارزشمندی و نیز اعتماد به نفس دارند.

* در جمع خانواده

شما ممکن است بازی گرگم به هوا را ترتیب دهید یا بازی دویدن و گرفتن کودک که امکان برنده شدن کودک در آن وجود دارد. برای مثال شما ممکن است دست هایتان را باز کنید و سعی کنید او را با احاطه کردن کودک و به حالت تلو تلو و مارپیچی محکم در بغل بگیرید. برای آنها به جذاب ترین حالت ممکن گرفته شدن لذت بخش است.با کودکتان کشتی بگیرید اما سعی کنید خیلی به او فشار نیاید.با او هنگام بازی تماس چشمی داشته باشید.با او بازی های رمزی که حاکی از فریب دادن کودک است را انجام دهید اما سعی کنید سرزندگی قبل را داشته باشید و پر انرژی بازی کنید. این نوع بازی برای کودکان دنیای دیگری است. کودکی که در طی بازی قصد ضربه زدن دارد ممکن است این بازی را فرصتی دوباره برای رونمایی اضطراب و آشفتگی اش به روش عملی تری بداند. او ممکن است به میز محکم ضربه بزند یا میز پذیرایی تان را به هم بریزد و یا در حالی که به شما نگاه می کند، دیوار را خط خطی کند. وقتی که شما با ملایمت به او نزدیک می شوید تا به او تذکر دهید او دلیلی برای گریه کردن،جوش آوردن و راه انداختن قشقرق پیدا می کند.این بیان هیجانیشروع فرآیند بهبودیافتن یا درمان احساسات به خصوص احساسات مشابهی است که منجر به آسیب زدن به دیگرانمی شود.

* دوم: وقتی کودکتان گریه می کند برای احساساتش ارزش قائل شوید.

منبع : کودک و نوجوان-سه روش برای توقف کتک کاری در کودکان

چگونه از کودکان خود در فضای مجازی طی شش مرحله محافظت کنیم

اینترنت بخشی از زندگی روزمره شده است و تصور کردن زندگی بدون آن برای کودکان بسیار سخت است. علاوه بر بازی کردن، کودکان برای درس و برقراری تماس با دوستان خود نیز به اینترنت متکی هستند. والدین ممکن است در آرزوی محدود کردن میزان استفاده از فضای مجازی برای اعضای کوچک خانواده باشند اما به یکباره محروم کردن آنها از دنیای اتصال و ارتباط نیز غیرعادلانه است.

در صورتی که به دلایلی صحیح از اینترنت استفاده می شود پس دسترسی داشتن به آن ممکن است دارای فوایدی برای کودکان باشند. اما، خطراتی وجود دارد که والدین باید از آن آگاه باشند. همچنین، با وجود تهدید بدافزار و ویروس های کامپیوتری کودکان مستعد زورگویی (قلدری) های سایبری و مسائل غیراخلاقی خواهند بود.

مراحل زیر به شما اطمینان می دهد که اعضای کوچکتر خانواده عادات اینترنتی خوبی را ایجاد می کنند و در فضای مجازی ایمن می مانند.

مطالب مرتبط:

هشت دلیل اعتیاد نوجوان به بازی های آنلاین

بررسی خشونت در بازیهای ویدئویی و آنلاین کودک و نوجوان

1) درباره ریسک ها و خطرات گفتگو کنید.

اگر کودکان شما به اندازه کافی در استفاده از تکنولوژی و اینترنت کهنه کار هستند پس به قدر کافی بالغ هستند که بتوان درباره خطرات رسانه ای با آنها گفتگو کرد. شما نه باید کودکان را بترسانید و نه خیلی رک باشید بلکه طوری صحبت کنید که آنها خطرات حتمی جرم سایبری و سوءاستفاده های غیراخلاقی درک کنند. ایجاد ارتباطی باز در زمینه اینترنت بدان معناست که همه اعضای خانواده لزوم ایجاد یک نگرشی سالم در استفاده از آن را درک کنند.

2) محدودیت ها را وضع کنید.

وضع کردن محدودیت های استفاده از اینترنت و تکنولوژی دارای فواید زیادی برای کودکان و خانواده ها است. در سنین خیلی پایین موانع باید شما اعمال محدودیت هایی در استفاده از هر گونه رسانه اجتماعی و ارتباط با دوستان باشد. همانطور که کودکان بزرگ می شوند باید به آنها آزادی بیشتری داده شود اما این ایده خوبی برای محدود کردن میزان زمانی است که آنها می توانند صرف فضای مجازی و سایت های قابل دسترسی کنند. محدودیت های سنی در بازی ها باید اعمال شود. ممنوعیت استفاده از گوشی های هوشمند، تبلت ها و دیگر تکنولوژی ها در موقع صرف غذا می تواند موجب تعامل خانواده با یکدیگر شود.

3) نظارت های والدینی را تحمیل کنید.

عصر دیجیتال، دنیا را برای کودکان گسترش داده است، اما مواردی وجود دارد که آنها نباید ببینند. کنترل گری های والدینی باید در جهت شبکه های پهن باند و سیار موجود در دستگاه های شخصی یا موتورهای جستجو به کار برده شود. این کارها بایدبرای جلوگیری کردن ازدسترسی به محیط های نامناسب با سن کودکان،خریدن اپلیکیشن ها و تغییر پسوردها و شرایط خصوصی اعمال می شود. مطالعات اخیر نشان می دهند که شمار بالایی از کودکان فیلم های پورن و دیگر مضمون های بزرگسالی در فضای مجازی را پیش از رسیدن به سن دوازده سالگی دیده اند و کنترل گری های والدین ابزار مؤثری برای پیشگیری از بروز خطرات این موارد است.

منبع : کودک و نوجوان-محافظت از کودکان در فضای مجازی

در کودکان بزرگ‌تر نیز می‌توان از نادیده گرفتن سنجیده استفاده کرد ولی ممکن است برای به خواب رفتن مجدد، به کمک نیاز داشته باشند.

روش‌های کسب آرامش تدریجی ازنظر مشاور کودک
از تمرین مثبت استفاده کنید. در طول روز با او کار کنید و راه‌هایی را به کودک نشان دهید که در هنگام شب می‌تواند با به کارگیری آنها به خواب برود. صحنه آرام، زیبا و یکنواختی را به او پیشنهاد کنید تا در موردش فکر کند؛ مانند صحنه‌ای که امواج اقیانوس به یک ساحل برخورد می‌کنند و یا گوسفندی که از روی یک نرده در حال پریدن است. او را وادارید که با تکرار حروف الفبا یا یک ترانه کودکانه این کار را تمرین کند.

از موسیقی آرام‌بخش استفاده کنید. نزدیک تخت کودک یک ضبط صوت با یک نوار موسیقی ملایم بگذارید. به کودک نشان دهید که چطور در صورتی که شب از خواب بلند شد و نتوانست مجددا به خواب برود، آن را روشن کند.مشاور تلفنی کودکان

راهی برای گذراندن زمان ارائه دهید
برای او چندین فعالیت آرام که می‌تواند در رختخواب انجام دهد، مانند کتاب، نوار قصه، حیوانات پارچه‌ای یا عروسک تدارک ببینید، تا هنگامی که از رختخواب برمی‌خیزد، به شما نیازی نداشته باشد.

رفتار کودک را تقویت کنید و به او پاداش دهید
در این مورد نیز به کودک برای کمتر برخاستن در هنگام شب، نمره و جایزه بدهید. اگر به عنوان مثال، کودک هر شب سه بار از خواب برمی‌خاسته است، اگر دو بار از خواب برخاست، به او جایزه دهید و سپس اگر یکبار از خواب برخاست به او جایزه دهید و نهایتا اگر اصلا از خواب بلند نشد به او جایزه دهید. جایزه‌ها را با بیشتر کردن نمره‌هایی که به ازای آن داده می‌شوند، کمتر کنید. در ابتدا کودک با یک شب بدون برخاستن، جایزه خاصی را می‌برد، ولی به تدریج با دو شب بدون برخاستن، جایزه خاصی را می‌برد و بعد با سه شب بدون برخاستن و….

کودکانی که دوست دارند با شما بخوابند
کودکان دوست دارند در کنار والدینشان بخوابند ـ کنار والدین گرم، صمیمانه و امن است. بعضی از والدین هرگز به کودکان خود اجازه نمی‌دهند که وارد رختخواب آنها شوند و بعضی می‌گویند «تنها یکشنبه‌ها حق داری بیایی». بسیاری از والدین کودکان بیمار خود را هنگام شب با خود به بستر می‌برند، تا هم بتوانند آنها را آرام کنند و هم این که در همان زمان خودشان چُرتی بزنند.

بعضی والدین به کودک اجازه می‌دهند که در رختخواب آنها به خواب رود و سپس به آرامی کودک را از رختخواب خود بیرون آورده و در رختخواب خودش می‌گذارند. در حالی که بعضی دیگر از پدر و مادرها از خواب می‌پرند تا ببینند آیا کودک در رختخواب آنها هست یا نه. بعضی والدین، حتی عادت کرده‌اند که با کودک خود در یک رختخواب بخوابند.

ما معتقدیم خوابیدن کودک در رختخواب والدینش، بجز در برخی موارد خاص، هم برای کودک و هم برای والدین مضر است. براساس تجربه ما و بسیاری از متخصصان بهداشت روانی، دادن این اجازه به کودک، می‌تواند برای او مشکلات جدی ایجاد کند. ممکن است کودک بیش از حد وابسته شود و نتواند شب را به تنهایی خارج از خانه بگذراند.

ممکن است با این عمل دچار اضطراب شود، در مورد نقش خودش در خانواده و احساسات جنسی‌اش دچار سردرگمی شود و یا این که در مورد روابط والدین خود با یکدیگر دچار نگرانی و اضطراب شود. البته ممکن است این مسائل را آشکار بیان نکند ولی آنها را احساس می‌کند.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-مشاور کودکان:کمک به کودک برای خواب مجدد

کابوس‌، برخلاف وحشت‌های شبانه، می‌توانند هم برای کودکان و هم برای والدین آنها بسیار وحشت‌زا باشند و اغلب ناشی از احساس ناامنی، اضطراب، ترس یا نگرانی هستند. این حالات واکنش‌های شایع و طبیعی ترس، نسبت به رویاهای ترسناک، هستند که معمولا در حدود سه سالگی آغاز می‌شوند و اوج آنها بین چهار تا شش سالگی است. دختران تا حدی دیرتر از پسران به آن دچار می‌شوند. براساس مطالعاتی که در سال ۱۹۵۹ توسط لاپوز و مانک انجام شده است، بیست و هشت درصد کودکان شش تا دوازده ساله کابوس‌های شبانه دارند. در حدود ده سالگی، دفعات این خواب‌های بد زیاد می‌شود و سپس مجددا افت می‌کند.

کابوس‌ها از جهات دیگری نیز با وحشت‌های شبانه تفاوت دارند: کودک ممکن است عرق کند، جیغ بکشد و نفس نفس بزند؛ در چنین حالتی می‌توان سریعا او را از خواب بیدار کرد، و معمولا دست کم تا حدی، خوابی که دیده است را به یاد خواهد آورد. کابوس‌ها می‌توانند در اثر بیماری یا درد، هیجان بیش از حد، ترس، اضطراب، برنامه‌های خشن تلویزیون و یا کم توجهی والدین نسبت به کودک ایجاد شود. با این که معمولا کودک نمی‌تواند دقیقا بگوید چه چیزی او را آزار می‌دهد، شما می‌توانید از روی رفتار او و گفتگو با او، سرنخ‌هایی به دست آورید. علت هر چه باشد، این امر صحت دارد که کودکان مضطرب، نگران و یا کودکانی که احساس ناامنی می‌کنند، بیشتر کابوس می‌بینند.مشاوره کودک و نوجوان

کودک را آرام کنید و به او اطمینان خاطر بدهید

معمولا بیشترین کاری که والدین می‌توانند برای کودکانی که دچار کابوس می‌شوند انجام دهند، این است که او را بیدار و آرام کنند و به او اطمینان خاطر بدهند که همه چیز «امن و امان است». کودک را در آغوش بگیرید و نوازش کنید ولی زیاد در مورد کابوس حرف نزنید و مسأله را بزرگ نکنید؛ زیرا ممکن است یاد بگیرد با استفاده از این روش جلب توجه کند. همچنین مهم نیست که در این هنگام، درباره موضوع کابوس صحبت کنید.

از هیجان بیش از حد جلوگیری کنید

تمام کودکان باید قبل از خواب آرام بگیرند و بنابراین خوب است که قبل از خواب به کودکان اجازه تماشای برنامه‌های تحریک‌آمیز یا ترسناک تلویزیونی را ندهیم، برای آنها داستان‌های ترسناک تعریف نکنیم و یا این که به آنها اجازه فعالیت بدنی زیاد را ندهیم. با این که تحقیقات، ارتباط بین تلویزیون و کابوس‌های شبانه را ثابت نکرده است، اما تجربه بسیاری از والدینی که ما می‌شناسیم نشان می‌دهد که محدود کردن تماشای برنامه‌های تلویزیون، در این مورد موثر واقع می‌شود.

گاهی مشاهده می‌شود کودک آنقدر پای تلویزیون می‌نشیند که نه‌تنها دچار یک سری مریضی‌ها می‌شود، بلکه باعث می‌شود که کودک کم‌تحرک شده و یا تنبل بار بیاید. گاهی اوقات خود والدین معترض هستند و به این نکته اشاره می‌کنند که کودکشان خیلی کُندرو است و ضعیف عمل می‌کند که باید در این مواقع به آنها بگوییم که علت اصلی این مشکلات، خود آنها هستند که چنین حمایت‌هایی از کودکان خود می‌کنند و آنها را ضعیف بار می‌آورند.

در مورد مشکلات، ترس‌ها و نگرانی‌های کودک با او گفتگو کنید

ب استفاده از نکاتی که از حرف‌ها و پاسخ‌های کودک در می‌یابید، سعی کنید زمینه‌های اصلی ناراحتی کودک را پیدا کنید در جریان روز درمورد کابوس‌های کودک با او صحبت کنید و بکوشید ترس‌ها و نگرانی‌های او را از بین ببرید. همچنین دور اندیش باشید و سعی کنید به تدریج کودک را برای حوادث رنج‌آور آماده کنید. مثلا می‌توانید او را بعد از یک سفر و یا تعطیلات، به مهدکودک ببرید؛ تا رفتن به مهدکودک برای او کمتر تنش‌زا شود. معمولا ترس‌های کودکان به دلیل بی‌اطلاعی آنهاست.

در مورد کابوس‌های تکراری، وارد عمل شوید

اگر کودک یک کابوس را مرتبا می‌بیند، ممکن است از مسأله خاصی رنج می‌برد. او را تشویق کنید در مورد کابوس‌ها صحبت کند و در روشنایی روز آن را به صورت یک تاتر ـ که البته پایان خوشی دارد ـ نمایش دهید.

تدابیری به آنها بیاموزید

در مورد کودکان بزرگ‌تر، این احساس که وسیله‌ای برای دفاع در مقابل کابوس‌ها دارند، اغلب مفید واقع می‌شود. کودک خردسالی را می‌شناختیم که همیشه زره‌اش را با خودش به رختخواب می‌برد تا در مقابل اژدها و غول‌ها محافظت شود. کودک دیگری با روشن گذاشتن یک چراغ رنگی احساس امنیت می‌کرد. شلی، دختر هشت ساله‌ای بود که وقتی با دعای ویژه‌ای از خدا می‌خواست که از او در مقابل شیرها و ببرها محافظت کند، خواب‌های ترسناک کمتری می‌دید.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-مشاور کودک و نوجوان:کابوس دیدن کودک در خواب