محبت یکی از اساس‌ترین نیازهای یک انسان است. انسان فطرتا دوست دارد محبت کند و محبت ببیند. بدون مهر و عاطفه حتی تغذیه هم که از اساسی‌ترین نیازهای کودک است، ناقص خواهد بود. به همین خاطر محبت و مهربانی و احترام به کودکان شایسته و پسندیده است. دوران شیردهی کودک و لذت بردن او از آغوش مادر و برخورداری از نوازش و مهر مادری نباید فراموش شده یا بی‌اهمیت شمرده شود. کودک هرگز نوازش‌ه و محبت‌ها و بازی‌های خود با پدر و مادر را فراموش نخواهد کرد. پدر باید کودک را ببوسد، او را روی زانو بنشاند و نوازش کند، ولی در این کار زیاده‌روی نکند و خوب و بد و اخلاق و ادب را هم با روش مناسب او بیاموزد.

برخی از والدین همیشه کودک را در آغوش خود و در کنار خود می‌خوابانند و او را به قدری وابسته می‌کنند که کودک بیشتر می‌خواهد در کنار پدر و مادر بخوابد. برای این‌که چنین عادت ناپسندی در کودک شکل نگیرد، می‌توان ساعاتی را در اتاق کودک خوابید تا کم‌کم ترس و اضطراب او از بین برود و این بستگی به ترس کودک و شدت آن و عکس‌العمل او از تنهایی دارد. افراط در محبت باعث می‌شود که کودک خیال کند اجازه دارد هر کاری که دلش می‌خواهد انجام دهد و همیشه پدر و مادر او را آزاد خواهند گذاشت. کودک باید کم‌کم راه‌های گفت‌وگو و استفاده از قانون را در خانواده و مدرسه یاد بگیرد.

کودکانی که والدین بی‌حد مرز به آنها محبت می‌کنند و همه خواسته‌هایشان را برآورده می‌سازند، ناتوان و زودرنج می‌شوند و در تمام عمر انتظار دارند همه مردم همچون والدینشان دست به سینه و تسلیم آنان باشند که این امر در هیچ محیط و زمانی برایشان فراهم نخواهد شد. چنین کودکانی در صورت بی‌اعتنایی دیگران و یا کمترین ناکامی‌ها آزرده خاطر و ناراحت شده و شکست می‌خورند و در نتیجه احساس زبونی و ناتوانی و حقارت می‌کنند و از زندگی بیزار و مایوس می‌شوند.

منبع:  مرکز مشاوره ستاره ایرانیان-در هنگام محبت به کودکانتان هم تعادل را رعایت کنید